Πρωτοπρεσβύτερος Valentin Biryukov .Μόλις μαθαίνουμε να ζούμε στη γη.ΜΕΡΟΣ ΔΈΚΑΤΌ ΈΒΔΟΜΟ!!

Πώς ο Μεγαλομάρτυρας Γεώργιος άνοιξε τον ναό

Τα πρώτα χρόνια της διακονίας και της ιεροσύνης ήταν δύσκολα για μένα. Οι πληγές μου στην πρώτη γραμμή επιδεινώθηκαν: πονούσαν και τα δύο πληγωμένα πόδια, με ενοχλούσε ένα σκάγμα στο κάτω μέρος της πλάτης, δημιουργήθηκε απόφραξη των φλεβών στο πόδι μου - τόσο πολύ που χρειάστηκε να γίνει μια επέμβαση για την αφαίρεση του μεγαλύτερου μέρους της φλέβας. 

Κατά τη διάρκεια της υπηρεσίας, ήμουν τόσο κουρασμένος από τον πόνο που στο τέλος του το πουκάμισό μου μούσκεψε. Άρχισα να ρωτάω πού μπορώ να πάω για να βελτιώσω έστω λίγο την υγεία μου. Λοιπόν, οι χειρουργοί με συμβούλεψαν να πάω στην Τασκένδη. Και είχα φίλους εκεί. Και από εκεί με έστειλαν στη Σαμαρκάνδη, όπου υπηρέτησα στον Ναό του Μεγαλομάρτυρα Γεωργίου του Νικηφόρου. Γνώρισα τον Γιώργο, δάσκαλο στο επάγγελμα, που τραγουδούσε στη χορωδία αυτής της εκκλησίας. Μου είπε μια καταπληκτική ιστορία που συνέβη στη Σαμαρκάνδη στα χρόνια της διακυβέρνησης του Χρουστσόφ επί διακονίας του Αρχιμανδρίτη Σεραφείμ (Σατούροφ). 

Αυτός ο ιερέας, με καταγωγή από το Περμ, καταπιέστηκε, υπηρετούσε 10 χρόνια, είδε πολλά δύσκολα πράγματα στη ζωή του, ήταν ήδη γέρος, όλος άρρωστος, μετά βίας είχε τη δύναμη να περπατήσει. Με τη ζεστασιά και την προσοχή του προσέλκυσε πολλούς νέους στο ναό. Πολλοί άρχισαν να βαφτίζονται. Λοιπόν, οι αξιωματικοί της KGB είδαν ότι οι νέοι πήγαν στο ναό, αποφάσισαν να σκοντάψουν τον ιερέα, να βρουν κάποιο λόγο να κλείσουν την εκκλησία του Αγίου Γεωργίου του Νικηφόρου. Και τι θα βρεις;.. Οι αρχές όμως τόσο έξυπνα παραποίησαν τα πάντα που στέρησαν την υπηρεσία από τον αγαπημένο ιερέα για 2 ολόκληρα χρόνια... Μια φορά ήρθαν στην εκκλησία του πατέρα Σεραφείμ ένας σύζυγος και άρχισαν να τον πείθουν: 

«Πάτερ, βάπτισε εμείς, μόνο μη μας γράψετε.” , που βάφτισε, αλλιώς θα απολυθούμε από τις δουλειές μας! Ναι, τότε ήταν τέτοια εποχή: και τα στοιχεία διαβατηρίου έπρεπε να γραφτούν - πού εργάζεσαι, πού ζεις. και νονοί - όλοι έπρεπε να εγγραφούν. Και τότε ο εξουσιοδοτημένος εξέτασε όλα αυτά... Ο πατέρας ήταν ελεήμων - συμφώνησε να τους βαφτίσει χωρίς ηχογράφηση. Και εκείνη την ώρα, εκπρόσωποι των αρχών στέκονταν έξω από τις πύλες - συνάντησαν αυτούς τους νέους: - Λοιπόν, νέοι, γιατί ήρθατε στην εκκλησία, τι κάνατε εκεί; Στην αρχή ήταν σιωπηλοί - δεν ήθελαν να απαντήσουν. «Λοιπόν, αφού σιωπούν, θα ρωτήσουμε τον ιερέα: γιατί σιωπούν, από πού είναι…» «Ναι, δεν ξέρω από πού είναι», απαντά ο πατέρας Σεραφείμ. Δεν θέλει να παραδώσει τα νονά του, γι' αυτό τον παρακάλεσαν να μην τα καταγράψει: λένε ότι θα τους διώξουν από τη δουλειά και όλα αυτά... Αλλά αποδείχθηκε ότι οι αξιωματικοί της KGB είχαν ειδική συμφωνία μαζί τους . Έφτιαξαν μια ολόκληρη ιστορία από αυτό το «παράνομο» βάπτισμα. - Πώς δεν ξέρεις;! Μόλις βαφτίστηκαν! Έγραψες πού δουλεύουν! - Όχι, δεν το έγραψα. - Α, δεν το έγραψες;! Γιατί; - Ναι, μου ζήτησαν να μην το ηχογραφήσω. Τους λυπήθηκα... Ο υπάλληλος βγάζει ένα χαρτί, συντάσσει ένα πρωτόκολλο ότι ο ιερέας βάφτιζε κόσμο, αλλά δεν το έγραψε στο ημερολόγιο - που σημαίνει ότι δεν υπακούει στον αστικό νόμο.

 Και για αυτό του απαγόρευσαν να υπηρετήσει - μόνο για αυτό. Δεν έγιναν λειτουργίες στην εκκλησία για δύο χρόνια. Έκαναν λοιπόν κρυφά ακολουθίες τη νύχτα, μάζευαν δύο-τρία άτομα -και υπηρέτησαν... Πέρασαν δύο χρόνια από τότε που έκλεισε ο ναός. Πλησίαζε η πατρογονική εορτή του Αγίου Γεωργίου του Νικηφόρου. Όλοι οι ενορίτες θρηνούσαν ότι δεν θα γινόταν λειτουργία αυτή την ημέρα... Αλλά οι αρχές είχαν ήδη αποφασίσει:θα υπάρχει ένα καλό νηπιαγωγείο εδώ - επτά διαμερίσματα, ένα ευρύχωρο εκκλησιαστικό κτίριο, ένα λουτρό, ένας φούρνος, μια τραπεζαρία, μια μεγάλη παιδική χαρά, ένα πηγάδι, δύο βελανιδιές... 

Έγινε σαφές σε όλους ότι η εκκλησία θα τελείωνε σύντομα ... Όμως την παραμονή της 6ης Μαΐου συνέβη κάτι το ασυνήθιστο. Δύο Μοσχοβίτες ζούσαν στην εκκλησία με τον Αρχιμανδρίτη Σεραφείμ· οι συνοδοί του κελιού του ήταν η μοναχή Τζούλια (ζωγράφιζε καλά τις εικόνες) και η αρχάρια Ευδοκία, όπως ο ιερέας, επίσης εξόριστες. Εκείνη την ώρα, ο πατέρας ετοιμαζόταν για τις διακοπές στο κελί του, διάβαζε τους κανόνες και η μητέρα Τζούλια σκούπιζε στην αυλή της εκκλησίας. Ξαφνικά είδαν: οι πύλες του φράχτη της εκκλησίας άνοιγαν και δύο έφιπποι αξιωματικοί με αρχαία, πρωτόγνωρα ρούχα, πάνω σε λευκά άλογα, έμπαιναν μέσα. Ο ένας είναι μεγαλύτερος, ο άλλος είναι νεότερος. Αυτό το πρώτο είναι τόσο μεγαλοπρεπές, όμορφο, επιδέξιο. Πηδάει από το άλογο και, απευθυνόμενος στην καλόγρια με το όνομά της, της δίνει τα ηνία: «Μάνα Τζούλια, κράτα τα ηνία του αλόγου, θα πάω στον πατέρα Σεραφείμ». Εκείνη, όλη έντρομη, έπεσε στα γόνατά της: «Ω, γλυκιά μου, το άλογό σου είναι δυνατό - δεν θα το κρατήσω!» - και σήκωσε τα χέρια της, σαν να του παραδινόταν. Τότε ο αξιωματικός έδωσε τα ηνία στον υπασπιστή του και, χωρίς να ρωτήσει τίποτα, πήγε κατευθείαν στο κελί του πατέρα Σεραφείμ. Τον είδε να γονατίζει μπροστά στις εικόνες (και ήταν αδύναμος, γέρος, έβαλε μαξιλάρια κάτω από τα γόνατά του) και του είπε προστακτικά: «Πάτερ Σεραφείμ, ετοιμάσου για τη λειτουργία - σήμερα ο ναός θα είναι ανοιχτός!» Ο ιερέας αμέσως απέκρουσε: τι είδους αξιωματικός, από πού ήρθε;! Και τα λόγια του είναι τόσο δυνατά, ηρωικά λόγια.

 Και η φωνή είναι όμορφη, δυνατή - ένας καθαρός βαρύτονος, και η λέξη είναι δύναμη, ακριβώς όπως μια παραγγελία! Και ξαφνικά ο ιερέας κατάλαβε ότι ήταν ο ίδιος ο Μεγαλομάρτυρας Γεώργιος. Κοίταξα έξω από το παράθυρο - και οι δύο αναβάτες πήδηξαν επιδέξια στα άλογά τους και έφευγαν, μόνο σπίθες κάτω από τις οπλές τους! Και μετά τον πατέρα Σεραφείμ πήγαν κατευθείαν στην εκτελεστική επιτροπή της πόλης της Σαμαρκάνδης. Ο Μεγαλομάρτυς Γεώργιος άφησε τον «υπασπιστή» του στην είσοδο με τα άλογα, και ο ίδιος μπήκε στην εκτελεστική επιτροπή, περνώντας τους αστυνομικούς - αυτοί μόνο αντίκρισαν τα μάτια του, αλλά δεν του είπαν λέξη, δεν ρώτησαν σε ποιον και πού. . Γεώργιος ο Νικηφόρος - κατευθείαν στον δεύτερο όροφο, δίπλα από τη γραμματέα, που ήταν επίσης άφωνη.

 Χωρίς να ρωτήσει κανέναν τίποτα, ανοίγει την πόρτα στο γραφείο του προέδρου της εκτελεστικής επιτροπής και φωνάζοντας τον με το όνομά του, λέει: «Για να είναι σήμερα ανοιχτή η εκκλησία του Μεγαλομάρτυρα Γεωργίου!». Διαφορετικά θα τιμωρηθείς χωρίς έλεος. Ο πρόεδρος της εκτελεστικής επιτροπής τρόμαξε τρομερά με την εμφάνιση ενός άνευ προηγουμένου αξιωματικού και τα λόγια του: «Διαφορετικά θα τιμωρηθείς χωρίς έλεος!». Και γυρίζει και φεύγει. Ο πρόεδρος ήθελε να του κάνει μια ερώτηση: «Ποιος είσαι, από πού είσαι;» - αλλά δεν μπορούσε να πει λέξη, δεν μπορούσε να συνέλθει από την εξαιρετική δύναμη της εντολής που έδωσε ο άγνωστος. 

Κοίταξε έξω από το παράθυρο: και καθόταν ήδη στη σέλα με εξαιρετική ευκολία - και μόνο σπίθες κάτω από τις οπλές! Για να ανοίξει ο ναός τώρα! Και θα γράψετε την παραγγελία αργότερα. Δεν υπήρχε χρόνος ούτε να γράψει - φοβόταν τόσο πολύ! Ο Επίτροπος έστειλε αμέσως τον βοηθό του.15 λεπτά αργότερα ήταν με τον πατέρα Σεραφείμ: «Ανοίξτε το ναό, υπηρετήστε ελεύθερα!» Την επόμενη μέρα, ο πρόεδρος της εκτελεστικής επιτροπής ήρθε με αυτοκίνητο στον πατέρα Σεραφείμ: «Υπάρχει κάποιο αφεντικό από πάνω σας;» - Τι γίνεται με αυτό? Τρώω. —Μπορώ να δω τη φωτογραφία του; Ο πατέρας του φέρνει μια φωτογραφία του επισκόπου της Τασκένδης με κουκούλα. - Όχι, όχι αυτό! Έχεις κάποιον ακόμα πιο ψηλό; Χθες με επισκέφτηκε το αφεντικό σου, ο αξιωματικός ήταν σαν, ω-ω-ω... Με τέτοια εξουσία διέταξε να ανοίξουν επειγόντως η εκκλησία, αλλιώς, λέει, θα τιμωρηθείς χωρίς έλεος! 

Είναι αμέσως φανερό ότι είναι το αφεντικό... Τα δάκρυα του ιερέα κύλησαν, δεν μπορούσε να πει λέξη... Μόλις έβγαλε την παλιά εικόνα του Μεγαλομάρτυρα Γεωργίου - καβάλα σε λευκό άλογο. Ο πρόεδρος της εκτελεστικής επιτροπής τον κοίταξε: «Αυτός!!!» Το είχα χθες! Και έβαλε και δάκρυα. Πολλοί ήταν μάρτυρες αυτού του εκπληκτικού, απλά εκπληκτικού γεγονότος: πώς ο Άγιος Γεώργιος ο Νικηφόρος άνοιξε το ναό. Και ο πατήρ Σεραφείμ, και ο δάσκαλος Γεώργιος, και η μοναχή Τζούλια, και αστυνομικοί, και ο γραμματέας-δακτυλογράφος. Ήμουν ο ίδιος στην εκτελεστική επιτροπή της πόλης και άκουσα αυτές τις ιστορίες. Και οι ενορίτες μας γνώριζαν καλά αυτή την ιστορία. Μόνο που, δυστυχώς, δεν είχα την ευκαιρία να ακούσω την ιστορία του ίδιου του Αρχιμανδρίτη Σεραφείμ· δεν τον βρήκα ζωντανό: κοιμήθηκε στον Κύριο 20 μέρες πριν φτάσω στη Σαμαρκάνδη. Δόξα τω Θεώ για όλα!

Είπε γέρων:Αν οι άνθρωποι δεν αγαπούν πλέον τον Θεό, φεύγουν κλαίγοντας. Τότε γεννιέται η κόλαση.

Μερικές πληροφορίες για τα χερσαία τείχη της Κωνσταντινούπολης.

Μερικές πληροφορίες για τα χερσαία τείχη της Κωνσταντινούπολης.

Ήταν τα μεγαλύτερα και ισχυρότερα τείχη του αρχαίου κόσμου και της μεσαιωνικής εποχής. Ένα θαύμα της οχυρωματικής τεχνολογίας για τη δημιουργία του οποίου χρησιμοποιήθηκαν τεράστια κεφάλαια. ✅

Παρότι ονομάζονται Θεοδοσιανά, υπεύθυνος για την ανέγερσή τους ήταν ο Έπαρχος του Πραιτωρίου Ανθέμιος που κυβερνούσε ως αντιβασιλέας.✅

Η απόφαση για το χτίσιμο τους ελήφθη όταν έφτασαν τα νέα για την άλωση της Παλαιάς Ρώμης από τους Βισηγότθους το 410.✅

Τα Θεοδοσιανά τείχη προστάτευσαν την Κωνσταντινούπολη και ότι αυτή αντιπροσώπευε, επί 800 ολόκληρα χρόνια. Κανένα άλλο οχυρωματικό έργο της αρχαιότητας ή του μεσαίωνα δεν κατάφερε κάτι τέτοιο.✅

Κόντρα στον χρόνο συντηρήθηκαν με τεράστιες οικονομικές θυσίες και σε εποχές που το Βυζαντινό κράτος δεν είχε ούτε τη μισή οικονομική δύναμη που είχε τον 5ο αιώνα.✅

...όταν τίποτα δεν σε εμποδίζει να ανθίσεις...

ΕΊΠΕ ΓΈΡΩΝ:«Τίποτα από όσα δίνει η καρδιά δεν χάνεται...»

«Είναι περίεργο πώς ξεφεύγουμε από τα απλά πράγματα, για να επιστρέψουμε στο τέλος σε αυτά...» (Απλότητα)

ΕΙΠΕ ΓΈΡΩΝ:"Δώσε στον Θεό την καρδιά σου και ο Θεός θα σου δώσει τον παράδεισο!"

Απ' την Ελλάδα που χάσαμε....

ΑΘΩΝΙΚΕΣ ΚΑΛΗΜΈΡΕΣ

ΑΘΩΝΙΚΕΣ  ΚΑΛΗΜΕΡΕΣ 

Θεόγραφη ημέρα να έχουμε και σήμερα μέσα στην βουβή ετούτη εβδομάδα που αν γροικήσουμε  καλά ,θα ακούσουμε την γλυκιά  νηνεμία του Αγίου Πνεύματος.

Έτσι είναι τα θεικά.

Βγάζουν πάντα μια ηρεμία,μία γαλήνη, ειναι διάφανα και Παραδεισένια, αρχοντικά μα και προσιτά σαν μια μαργαρίτα στον αγρό,ευωδιαστά σαν λιβάνι ,γλυκοθώρητα,αγαθά και φωτεινά.

Ενω τα εργα του σκότους ειναι θολά,σκοτεινά,περίπλοκα,καταθλιπτικά ,πονηρά και πονετικά και βρωμούν ,όπως τα μέρη αυτά που γιομίζουν μούχλα σαν δεν τα βλέπει το παρήγορο φώς του Ηλίου Χριστού.

Ένας από τους αγίους πατέρες ταξίδεψε με τα πόδια με τον διάκονό του.

ΚΑΤΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΕΡΗΦΑΝΙΑ

 Ένας από τους αγίους πατέρες ταξίδεψε με τα πόδια με τον διάκονό του.

 Ξαφνικά, ένα μεγάλο και δηλητηριώδες φίδι πέρασε από το δρόμο τους.

 Ο διάκονος φοβήθηκε και έτρεξε στο πλάι.

 Ξέφυγε και ο άγιος.

 Όταν ο κίνδυνος πέρασε, ο διάκονος τόλμησε αυτό το σχόλιο -

 «Άγιε πάτερ, αν ξέφυγα από το φίδι, δεν είναι περίεργο,

 γιατί ούτε έχω μεγάλη πίστη ούτε

 σπουδαία έργα.

 Για σένα απορώ, γιατί έχεις και τα δύο,

 κι όμως τρόμαξες και έφυγες τρέχοντας!».

 Ο άγιος του απάντησε ήρεμα:

 «Δεν φοβόμουν το φίδι, αλλά φοβόμουν την υπερηφάνεια, στην οποία θα μπορούσα να είχα πέσει αν δεν είχα ξεφύγει από το φίδι».

 Απόσπασμα από το άρθρο Something about Pride, μαθητής Vojislav Nastić,

 του τελευταίου επισκόπου Βαρνάβα,

 Ομολογητής της πίστεως

ΝΈΑ ΚΥΚΛΟΦΟΡΊΑ!

📖 Η χορωδία του Τιτανικού 

Μικρά διηγήματα που έχουν πρωταγωνιστές ανθρώπους απλούς, αλλά και κάποιους αγίους, των οποίων η ζωή άλλαξε τον κόσμο. Μέσα από τις ιστορίες αυτές ο συγγραφέας καλεί τον αναγνώστη σ’ ένα ταξίδι ανάμεσα στο παρόν και το παρελθόν. Με ανάλαφρο, εύθυμο, πνευματώδη, αλλά και συγκινητικό τρόπο, που συχνά θυμίζει Παπαδιαμάντη, ο συγγραφέας αποτυπώνει στιγμές και γεγονότα. Αυτά, άλλοτε είναι συνταρακτικά και άλλοτε πιο απλά, όμως πάντοτε αποκαλυπτικά της ανθρώπινης ψυχής. 

Από τον συγγραφέα: Κυριάκη Κισκηρέα

Για παραγγελίες: https://bit.ly/3tK1J4g

Εκδόσεις Άθως

Κεντρική διάθεση: Eκδόσεις Σταμούλη

Αβέρωφ 2, 104 33, Αθήνα,

Τηλ. 210 – 52 38 305,

info@stamoulis.gr,

www.stamoulis.gr

www.athospublications.gr

Ο πατέρας Sava Ćirović, ιερέας της Μονής Αναλήψεως, πνευματικός γιος του Ηγουμένου Γαβρίλου. Σερβία.

Όταν ήμουν στην αρχή της μοναστικής μου ζωής, έλεγα στον εαυτό μου:

 Δεν είσαι εσύ, Σάββα για καλόγερος.  Συγκρίνετε τον εαυτό σας με τους Αγίους Πατέρες και θα δείτε ότι δεν είστε άξιοι.

 Θα μείνεις όμως στο μοναστήρι, γιατί δεν υπάρχει άλλος δρόμος για σένα.

 Αυτό που είσαι - αν είσαι, πρέπει να τον ακολουθήσεις.

 Ο πατέρας Sava Ćirović,

 ιερέας της Μονής Αναλήψεως,

 πνευματικός γιος του Ηγουμένου Γαβρίλου

Γεια σου μαμά, πήρες τη σύνταξή σου; - ακούστηκε μια γνώριμη φωνή στο τηλέφωνο της Anna Vasilievna.

- Γεια σου μαμά, πήρες τη σύνταξή σου;  - ακούστηκε μια γνώριμη φωνή στο τηλέφωνο της Anna Vasilievna.

 «Ναι, γιε μου, το κατάλαβα, μόνο ο γιατρός μου συνέταξε περισσότερα φάρμακα από ό,τι συνήθως, η καρδιά μου είναι εντελώς άτακτη», απάντησε δικαιολογημένα η Βασίλιεβνα.

 «Πρέπει να πληρώσω το αυτοκίνητο και μετά θα σου αγοράσω φάρμακα από την προκαταβολή», συνέχισε ο γιος μου.

 -Όπως ξέρεις η Βιτένκα...

 Η Anna Vasilievna ήταν ήδη πάνω από 70 ετών και είχε δουλέψει ως δασκάλα μαθηματικών όλη της τη ζωή.  Αγαπούσε πολύ τον μονάκριβο γιο της Βίκτορ, οπότε δεν μπορούσε να τον αρνηθεί μέχρι σήμερα.  Παραβίασε τον εαυτό της σε όλα.  Και ο Βίκτορ πίστευε ακόμα ότι η μητέρα του του χρωστούσε, παρά το γεγονός ότι ήταν στην τέταρτη δεκαετία του.  Ο σύζυγος της Anna Vasilievna την άφησε πριν από 20 χρόνια, αγάπησε μία άλλη. Αλλά η μοίρα αποφάσισε να πάρει τον Γιώργο μακριά από την Άννα νωρίτερα.  Στα νιάτα τους, αναρωτιόντουσαν πώς θα ζούσαν μέχρι τα βαθιά γεράματα και θα πέθαιναν την ίδια μέρα.

 Ο Βίκτορ δεν άργησε ποτέ να έρθει στη μητέρα του για χρήματα, οπότε αμέσως μετά την κλήση, όρμησε.

- 

Μαμά, θα μπορούσες να μου δώσεις περισσότερα αυτή τη φορά;  Βλέπετε, τα γενέθλια της Svetka είναι αυτό το Σαββατοκύριακο, και αυτόν τον μήνα η Kolka και η Mishka αγόρασαν από ένα tablet ο καθένας, το ζητούσαν εδώ και πολύ καιρό, τώρα το χρειάζομαι ως δώρο.

 - Vitya, ο γιατρός μου συνταγογράφησε φάρμακα, λέει ότι πρέπει οπωσδήποτε να αρχίσω να τα παίρνω, η καρδιά μου γίνεται αισθητή όλο και πιο συχνά.

 - Ναι, ναι, μαμά, θυμάμαι, σε μια εβδομάδα θα έχεις όλα τα φάρμακα.

 Η Άννα Βασίλιεβνα, όπως πάντα, δεν μάλωσε με τον γιο της και έδωσε όσα ζήτησε.

 Η εβδομάδα πέρασε γρήγορα, αλλά ο Βίκτορ δεν έφερε ποτέ το φάρμακο.  Η γυναίκα άρχισε να νιώθει όλο και χειρότερα.  Κάποτε προσπάθησα να του τηλεφωνήση, αλλά μου απάντησε ότι δεν μπορούσε να μιλήσει ακόμα και θα ξανακαλούσε αργότερα.  Αλλά δεν έλαβε ποτέ κλήση.

 Μια μέρα της εβδομάδας, η Άννα Βασίλιεβνα ένιωθε ιδιαίτερα άσχημα, δεν είχε καν τη δύναμη να φτάσει στο τηλέφωνο.  Κλείνοντας τα μάτια της, είτε σε όνειρο είτε στην πραγματικότητα, είδε μια εικόνα:

 "Βράδυ. Η Αννούσκα, νέα και ξέγνοιαστη, τρέχει σπίτι από τις βραδινές βόλτες με τις φίλες της. Ένας νεαρός άνδρας με στολή έρχεται να τη συναντήσει. - Ναι, είναι ο Γκόσα! Ήρθε από το στρατό! Προηγουμένως, τον έβλεπε μόνο από μακριά , αλλά η κοπέλα είχε το βλέμμα της για πολύ καιρό, Μα πώς μπορείς να εξομολογηθείς τα συναισθήματά σου όταν ήσουν μόνο 15 ετών, και τώρα το κορίτσι έγινε πιο ώριμο, έγινε νύφη Ο Γεώργιος δεν μπορούσε να περάσει από μια τέτοια ομορφιά και προσφέρθηκε να την πάρει στο σπίτι Κάποτε, η Άννα και ο Τζορτζ το ήξεραν αυτό, οπότε έτρεξαν κρυφά, γνωρίζοντας ότι οι γονείς τους δεν θα το ενέκριναν».

 - Aννα σε αγαπώ και θέλω να σε παντρευτώ!  Ας παντρευτούμε, ας ζήσουμε πολύ, πολύ και ας πεθάνουμε την ίδια μέρα.  Πώς σας φαίνεται η ιδέα;

 - Τι είσαι εσύ Γκόσα, πώς μπορούμε να συγγενευτούμε αν οι γονείς μας έχουν εχθρότητα;

 

- Θα μιλήσω και με τους δικούς μου και με τους δικούς σου, κάτι θα καταλήξουμε, και θα παντρευτούμε!

 Ο Γεώργιος φαινόταν ότι μπορούσε να καταλήξει σε συμφωνία, αντιστάθηκαν για πολύ καιρό, αλλά στο τέλος συμφώνησαν, με έναν όρο: να μην επικοινωνούν οι γονείς μεταξύ τους.

 Την ημέρα του γάμου, όταν όλοι άρχισαν να ταράζονται και να προετοιμάζονται, οι γονείς έκαναν επιτέλους ειρήνη.  Τότε η Άννα ήταν η πιο ευτυχισμένη νύφη στον κόσμο.

 Μετά το γάμο, οι νεόνυμφοι μετακόμισαν στην πόλη, όπου η ζωή άρχισε να στρίβει και να γυρίζει.  Τέσσερα χρόνια αργότερα, γεννήθηκε ο γιος Vitya.  Πόσο τον αγαπούσαν…

 Μετά από αυτό, η εικόνα μπροστά στα μάτια της Anna Vasilievna εξαφανίστηκε, όταν ξαφνικά ένιωσε ακόμη χειρότερα.  Ήταν νύχτα έξω, πόση ώρα ήταν ξαπλωμένη η Άννα τόσο μισοκοιμισμένη που δεν ήξερε.  Ξαφνικά ακούστηκε το θρόισμα μιας πόρτας που άνοιξε.

 - Μαμά, μαμά!  Είσαι καλά?  - ακούστηκε η εγγενής φωνή του γιου.

 Όταν ο Βίκτορ είδε τη μητέρα του, σχεδόν λαχανιασμένη, κάλεσε αμέσως ασθενοφόρο, έκατσε δίπλα της κλαίγοντας, την έπιασε από το χέρι και της μίλησε:

 - Μαμά, συγχώρεσέ με!  Συγγνώμη για έναν τόσο κακό γιο.  Σήμερα που πήγα για ύπνο ονειρεύτηκα ένα φάκελο.  Στάθηκα και παρακάλεσα να σε σώσω, είπε ότι δεν ήταν ώρα να φύγει η Αννούσκα, ξύπνησα με κρύο ιδρώτας και πέταξα κοντά σου με όλη μου τη δύναμη.  Αμέσως κατάλαβα και κατάλαβα τα πάντα.  Πώς θα μπορούσα να σου το κάνω αυτό, δεν με ένοιαζε καθόλου, απλά ζεις, αν και ήμουν κακός γιος, τώρα συνειδητοποιώ ότι δεν μπορώ να σε χάσω.  Μαμά... Μαμά... Πόσο σε αγαπώ...

 Μετά από 10 λεπτά, η Anna Vasilievna απομακρύνθηκε από ασθενοφόρο.  Η γυναίκα σώθηκε και τρεις εβδομάδες αργότερα, η Άννα Βασίλιεβνα έγινε πιο δυνατή και ήταν έτοιμη να πάρει εξιτήριο.  Ο Βίκτορ έφτασε μια ώρα νωρίτερα από το αναμενόμενο, στάθηκε όλη αυτή την ώρα, πατώντας στο κατώφλι και περιμένοντας να εμφανιστεί η μητέρα του.

 Όταν την έφερε στο σπίτι, δεν πίστευε στα μάτια της.  Όλο το ψυγείο ήταν γεμάτο με νόστιμα φαγητά και φρούτα.  Υπήρχαν ακριβά στο κομοδίνο

φάρμακα, υπήρχαν λουλούδια στο βάζο.  Η Anna Vasilievna έχει ήδη ξεχάσει τι είναι νόστιμο φαγητό και άλλες μικρές χαρές.  Άλλωστε, πρακτικά δεν έμειναν χρήματα για τίποτα.  Και δεν σκέφτηκε τον εαυτό της, το κύριο πράγμα ήταν ότι η Vitenka ήταν χαρούμενη.

 Τώρα η γυναίκα λουζόταν σχεδόν κάθε μέρα ο Βίκτορ και η οικογένειά του έρχονταν στη γυναίκα για να δειπνήσουν με την οικογένειά τους.  Για πολύ καιρό δεν μπορούσε να συνηθίσει αυτόν τον τρόπο ζωής.  Από συνήθεια, προσπάθησα να δώσω στον γιο μου σύνταξη, αλλά αρνήθηκε κατηγορηματικά.

 Περισσότερες από μία φορές, ο Βίκτορ είδε ένα όνειρο όπου ο αείμνηστος πατέρας του τον αγκάλιασε και του είπε ευχαριστώ για την Annushka.

 Να προσέχεις τους γονείς σου!

 Ζαρίνα Τόλκοβα

 

Πρωτοπρεσβύτερος Valentin Biryukov .Μόλις μαθαίνουμε να ζούμε στη γη.ΜΕΡΟΣ ΔΈΚΑΤΌ ΈΒΔΟΜΟ!Το μυστικό κατόρθωμα του μοναχού Λεοντίου

Το μυστικό κατόρθωμα του μοναχού Λεοντίου

Υπάρχουν τόσοι πολλοί άγιοι του Θεού γύρω μας που δεν γνωρίζουμε. Μόνο ο Κύριος ξέρει ποια βιβλία προσευχής πραγματοποιούν τους αόρατους άθλους τους δίπλα μας. Ο Κύριος μου έδωσε την εγγύηση να συναντήσω έναν από αυτούς - τον εξόριστο μοναχό Λεοντή. Εξορίστηκε το 1930 στην περιοχή Narym από τον Pochaev. Οι εξόριστοι στην τάιγκα έχτισαν το χωριό Tatarinskoye, και 40 χιλιόμετρα μακριά έφτιαξε τον εαυτό του ένα κελί - μια καλύβα 3 επί 4 μέτρα, χωρίς παράθυρα, μόνο με μια μικρή πόρτα από την οποία έμπαινε στα γόνατά του - και προσευχήθηκε εκεί, όπως στο ένα μοναστήρι. 

Έτρωγε μούρα, μανιτάρια, κουκουνάρι και φύτεψε πατάτες στην τάιγκα. Ακόμη και πριν από τον πόλεμο είχα ακούσει πολλά για αυτόν τον διορατικό.Κατά τη διάρκεια του πολέμου, προσευχόταν θερμά για τον στρατό μας να νικήσει τους Ναζί και να έρθει η ειρήνη στη Ρωσία. 

Και ο εξόριστος μοναχός είχε άλλη μυστική δουλειά. Κατά τη διάρκεια του πολέμου δεν υπήρχαν θεριζοαλωνιστικές μηχανές, δεν έμειναν άνδρες στο χωριό - όλοι πήγαιναν στο μέτωπο. Και το κούρεμα και το θερισμό του ψωμιού με δρεπάνι έπρεπε να το κάνουν οι γυναίκες, οι πολύτεκνοι και οι άρρωστοι. Ο επιστάτης μοίρασε ποιος θα θερίσει ποια λωρίδα με το δρεπάνι. Έτσι, ο μοναχός Λεόντιος ήξερε πού βρισκόταν η λωρίδα μιας πολύτεκνης μητέρας: ερχόταν τη νύχτα, την πίεζε με ένα δρεπάνι, έβαζε τα στάχυα σε σωρούς - το μόνο που έμενε ήταν να δέσει τα στάχυα. Μια εργάτρια έρχεται στην λωρίδα της το πρωί και εκπλήσσεται: «Τι είναι αυτό;» Χθες, μετά το σκοτάδι, φαινόταν να έχω μετακινήσει όλα τα στάχυα. Από πού προήλθαν οι σωροί; Ποιος έκανε τη δουλειά για μένα; 

Και κανείς δεν ήξερε ποιος βοηθούσε κρυφά τις γυναίκες. Ο μοναχός Λεόντιος έκρυψε τις καλές του πράξεις και δεν καμάρωνε, όπως συνήθως καμαρώνουν όλοι. Έτσι δούλεψε σε όλο τον πόλεμο. Προσευχήθηκα και δούλεψα. Και οι εκκλησίες έκλεισαν εκείνα τα χρόνια. Οκτώ χιλιόμετρα από το Kolpashev μας στο χωριό Togur υπήρχε η εκκλησία της Ανάστασης του Χριστού, που καθαγιάστηκε από τον Άγιο Ιωάννη του Tobolsk. Όταν ο ναός αυτός καταλήφθηκε από συλλογικό αγρόκτημα, δημιουργήθηκε εκεί μια αποθήκη σιτηρών. Το 1946, πριν επιστραφεί ο ναός στην εκκλησία, συνέβη ένα εκπληκτικό γεγονός. 

Οι κάτοικοι των Τογούρ που περνούσαν από το ναό είδαν από τα παράθυρα ότι πολλά κεριά έκαιγαν σε ένα κηροπήγιο στο βωμό. Λαχάνιασαν και δεν πίστευαν στα μάτια τους. Πλησιάσαμε την εξώπορτα - υπήρχε μια κλειδαριά. Και ποιος θα οργανώσει υπηρεσία στον σιταποθήκη; Έτρεξαν να βρουν τον αποθηκάριο, που ήταν υπεύθυνος για τα σιτηρά, και τον κάλεσαν. Κοίταξε επίσης έξω από το παράθυρο - ναι, τα κεριά έκαιγαν. 

Άνοιξαν την εκκλησία, μπήκαν μέσα - και δεν ήταν κανείς εκεί. Ούτε κηροπήγιο, ούτε κεριά. Αλλά μόλις βγήκαμε από την εκκλησία, μπορούσαμε να δούμε ξανά από το τζάμι: κεριά έκαιγαν στο βωμό. Έχει μαζευτεί κόσμος από όλο το χωριό, όλοι βλέπουν ένα φανερό θαύμα από το δρόμο, αλλά κανείς δεν είναι στην εκκλησία. Και όλοι κατάλαβαν: δεν ήταν τυχαίο ότι αυτό το όραμα συνέβη - ήταν απαραίτητο να ανοίξει ο ναός. 

Κάλεσαν τον πρόεδρο της εκτελεστικής επιτροπής, ήρθε και τα είδε μόνος του σε όλα. Δεν είχε πού να πάει: όλο το χωριό, σαν ένα άτομο, ήρθε κοντά του: να ανοίξει το ναό! Μετά αφαίρεσαν τα σιτηρά από το δωμάτιο, τα έπλυναν όλα, τα καθάρισαν. Ο ιερέας όμως είχε φύγει για πολύ καιρό. Αλλά οι άνθρωποι έρχονταν στο ναό και προσευχόντουσαν οι ίδιοι. Ο μοναχός Λεόντι ερχόταν επίσης συνεχώς στην εκκλησία - πριν από όλους τους άλλους, αν και έπρεπε να περπατήσει 50 χιλιόμετρα από το κελί του κοντά στον Ταταρίνσκι μέχρι το ναό. 

Ήταν ήδη γέρος, ξερός, ξερός, αλλά ο Κύριος του έδωσε δύναμη για τέτοια κατορθώματα. Θα έρθει πρώτος στην εκκλησία, θα σταθεί σε μια γωνιά και θα προσευχηθεί. Και ξέρει τα πάντα για όλους όσους έρχονται - ο Κύριος του αποκάλυψε τις σκέψεις τους. Άκουσα μια ιστορία για μια από αυτές τις περιπτώσεις. Μια γυναίκα ήρθε στο ναό, σταυρώθηκε και έκανε τρείς μετάνοιες.

Στέκεται και σκέφτεται: «Κύριε, ήρθα να προσευχηθώ στην εκκλησία, αλλά ποιος θα ταΐσει το γουρουνάκι, ποιος θα το δώσει στα κοτόπουλα;» Και ο μοναχός Λεόντιος γνώριζε τις σκέψεις των ανθρώπων. Του αποκαλύφθηκε από τον Κύριο ότι αυτή η γυναίκα σκέφτηκε έτσι. Στάθηκε μακριά της - σε μια γωνιά του ναού. Ανέβηκε, στάθηκε δίπλα του, σταυρώθηκε, προσκύνησε και είπε για να ακούσει η γυναίκα: «Κύριε, ήρθα στην εκκλησία, αλλά ποιος θα ταΐσει το γουρουνάκι, ποιος θα το δώσει στα κοτόπουλα;» Η γυναίκα, σοκαρισμένη, έπεσε στα πόδια του: «Παππού, λες τις σκέψεις μου!» Αυτό σκέφτηκα! «Ήρθες να προσευχηθείς στον Θεό», της απαντά, «για να ζητήσεις συγχώρεση για τις αμαρτίες σου, αλλά εσύ ο ίδιος σκέφτεσαι ένα γουρουνάκι... 

Ήξερα αυτόν τον διορατικό Λεόντιο». Μετά τον πόλεμο, ήμουν ενορίτης του ίδιου Ναού της Αναστάσεως με αυτόν και έψελνε στη χορωδία. Ο Λεόντιος θα μπορούσε να πει για κάθε άτομο: να εκθέσει τις σκέψεις του και να αναγνωρίσει ποιος έχει τι είδους προβλήματα και να προβλέψει το μέλλον - όχι για κάθε άτομο ξεχωριστά, αλλά για να πει τι είδους ζωή θα έχουμε. Πολλά από αυτά που άκουσα από αυτόν έγιναν πραγματικότητα. Ήταν σπουδαίος άνθρωπος. Υπέροχο στο πνεύμα. Αναπαύθηκε στις αρχές της δεκαετίας του '50 και τάφηκε στον Ταταρίνσκι. Η ζωή του ήταν σαν ένα αναμμένο κερί, που έκαιγε για τους ανθρώπους με τη δύναμη της προσευχής ακόμα και σε μια άδεια, κλειστή εκκλησία.

Πρωτοπρεσβύτερος Valentin Biryukov .Μόλις μαθαίνουμε να ζούμε στη γη.ΜΕΡΟΣ ΔΈΚΑΤΌ ΈΚΤΟ!

«Το όπλο είναι πιο έξυπνο από εμένα!...»

Αυτό το περιστατικό μου διηγήθηκε ο γέρος Georgy, ένας εξόριστος γείτονας στο χωριό Kolpashev, όπου δούλευα μετά τον πόλεμο... Συνέβη την άνοιξη του 1931 στην περιοχή Narym στο χωριό Togur. Εδώ ζούσε ένας εξόριστος ιερέας από την Ουκρανία, ο πατέρας Δημήτρης. Δεν είχε ούτε δεκάρα ούτε ψίχουλο ψωμί. Η μητέρα εξορίστηκε στην περιοχή Krasnoyarsk και ο ίδιος οδηγήθηκε στην περιοχή Tomsk, στο Narym. 

Περπατούσε και μάζευε ελεημοσύνες - ένας γέρος, κατάφυτος ιερέας, με σακάκι, χωρίς ράσο, με σκούφο. Υπήρχε ένα άτομο που τον λυπήθηκε: «Παππού, εδώ είναι ένα καλάμι για σένα, ορίστε μερικά σκουλήκια για σένα, πάρτε μια βάρκα και πηγαίνετε στο ποτάμι, κάντε λίγο ψάρεμα - υπάρχουν πολλά ψάρια εδώ». Μπήκε στη βάρκα, και ο ίδιος λικνιζόταν - κόντευε να πέσει. Πεινασμένος, εξαντλημένος, εξαντλημένος. Κοιτάζει - υπάρχει ένας θάμνος όχι πολύ μακριά, κατάντη. Οδήγησε κοντά του, ήθελε να δέσει τη βάρκα και να αρχίσει να ψαρεύει. Κοιτάζει, και υπάρχει ένα μικρό δίχτυ εκεί, και είναι γεμάτο ψάρια. Σήκωσε το δίχτυ με ένα κουπί - και το chebak (ένα μικρό ψαράκι έτσι) πιάνει το ψάρι του στη βάρκα. 

Τρέμοντας από την αδυναμία και την πείνα, ο ίδιος φωνάζει: «Κύριε, συγχώρεσέ με, παίρνω το ψάρι άλλου... Και ο ιδιοκτήτης του διχτυού, ο γενικός φύλακας του καταστήματος, άλλαξε θέση στις 9 και πήγε να αφαιρέσει. το δίχτυ." Επέβαινε σε μια βάρκα με όπλο. Είδα ότι κάποιος γέρος έβγαζε ένα ψάρι από το δίχτυ του - σήκωσε το όπλο του και ήθελε να τον σκοτώσει. Αναρωτιέμαι πώς έχουν οι άνθρωποι τη δύναμη να σκοτώσουν έναν άνθρωπο για κάποιο ψάρι! 

Τέτοια ιδέα δεν χωράει στην ψυχή... Ο φρουρός σήκωσε το όπλο του, αλλά δεν πυροβόλησε. Το τσακ είναι αστοχία! Το τσακ είναι αστοχία! Φόρτωσε ένα δεύτερο φυσίγγιο - και πάλι δεν πυροδότησε. Γύρισε το φυσίγγιο - και πάλι δεν άνοιξε. Τι συνέβη? Το όπλο δεν εκτοξεύτηκε ποτέ. Καινούργιο, εικοσάμετρο. Σήκωσα την κάννη και πυροβόλησε αμέσως. Αυτός ο παππούς, ένας ιερέας, κοίταξε πίσω. Και ο ιδιοκτήτης, αφού δεν θα πάρει το όπλο, ας τον βρίζει: ποιος είσαι και τι κάνεις;! Ο παππούς λέει: «Αγαπητέ γιε, είμαι εξόριστος από την Ουκρανία, από τον Πότσαεφ». Θα σου πάρω τα ψάρια - πεινάω. - Ναι, ξέρω ότι είσαι εξόριστος! Τι είδους άνθρωπος είσαι που δεν θα σε πυροβολήσει ένα όπλο; Λέει: «Ήμουν ιερέας, αλλά τώρα, βλέπετε, δεν είμαι κανένας». Αυτός ο φύλακας, ο Ιβάν, ούρλιαξε και φώναξε: «Πατέρα, συγχώρεσέ με!» Ήθελα να σε πυροβολήσω, αλλά το όπλο αποδείχτηκε πιο έξυπνο από εμένα... 

Το όπλο δεν πυροβόλησε εναντίον σου. Έβγαλε το δίχτυ με το ψάρι, έφερε τον παπά στο σπίτι και τον τάισε. - Ξάπλωσε, ξεκουράσου. Τον τάιζα για δύο μήνες: «Φάε και ξεκουράσου». Ξεκουραστείτε και φάτε. Τον τάισα, τον δυνάμωσα, τον έντυσα. Και μετά τον βοήθησε να επιστρέψει στο σπίτι - του έδωσε χρήματα για το ταξίδι. Τον μετέφεραν ανάντη με μια μικρή βάρκα, που ονομαζόταν ομπλασκ. Έκαναν κωπηλασία 40 χιλιόμετρα μαζί. Με έβαλε σε ένα πλοίο και με έστειλε στο Τομσκ και από εκεί με το τρένο στην Ουκρανία. Και μετά, μετά τον πόλεμο, ο ιερέας προσκαλεί αυτόν τον Ιβάν - έλα σε μένα. Έχουν γίνει φίλοι. Τι θαύμα. Το περιστατικό ήταν γνωστό σε όλους εκείνη την εποχή. Ο Γκεόργκι, που με πήγε σε αυτόν τον Ιβάν, είπε: «Ο ίδιος ο ιδιοκτήτης, που ήθελε να πυροβολήσει τον ιερέα, μιλάει και κυλούν τα δάκρυά του». Αλλά τι γίνεται με αυτό; Άλλωστε, ήταν ο Κύριος που κατεύθυνε το όπλο. Έτσι διατηρεί ο Θεός τους πιστούς του λαούς του. Να είστε πιστοί λοιπόν. Τώρα η αληθινή αλήθεια - πίστη.

Στατιστικά διαζυγίων. Δεν βρήκα την Ελλάδα. Προφανώς το γράφημα είναι αντιπροσωπευτικό. Αλλά για άλλες χώρες υπάρχει κάτι να σκεφτούμε.

ΤΟ ΕΠΊΓΕΙΟ ΤΈΛΟΣ ΤΟΥ ΓΈΡΟΝΤΟΣ ΙΣΑΆΚ ΤΗΣ ΚΑΨΑΛΑΣ

Φωτογραφία η αείμνηστη Βίκυ Μοσχολιού λίγο πριν το τέλος της ζωής της στο ιδιόκτητο μοναστήρι στο όρος Καβελαρης Μεγάρων μαζί με την μητέρα της Ελισσάβετ.

Φωτογραφία η αείμνηστη Βίκυ Μοσχολιού λίγο πριν το τέλος της ζωής της στο ιδιόκτητο μοναστήρι στο όρος Καβελαρης Μεγάρων μαζί με την μητέρα της Ελισσάβετ.

Ηταν το ησυχαστήριο της

καθώς περισσότερα  από 50 χρόνια ηγουμένη  ήταν εκεί η μητέρα της.

Εκεί μόναζε και η θεία της.

Μετα τον θάνατο της Βίκυς έγινε μοναχός και ο αδελφός της Νίκος.

Η κόρη της Ευαγγελία Δομάζου ειπε σε συνέντευξη :

-"Ηθελε και η μητέρα μας να χειροτονηθεί.!

(Ορθόδοξοι Έλληνες καλλιτέχνες)

Ένας θείος της ,μοναχός, μου είχε πει πως κάνει τριήμερο της καθ. Δευτέρας  και του λέω πώς ; Αφού τραγουδά συνέχεια..

Στην δουλειά της μου λέει

Βαζει νερό στο στόμα της, το ξεπλένει και το φτύνει, για να μην στεγνώνει η γλώσσα της.

Αιωνία η μνήμη της.

(Μαρία Πρώιου)

Η κεφαλή από την οποία κυλούν ποτάμια της Θείας Σοφίας, που θα ποτίζει για πάντα τη δική μας και όλη την Ορθόδοξη οικογένεια.Δόξα στον Χριστό που αποκαλύφθηκε σε εμάς μέσω εσού πατέρα Κλημέντε!!!

"Ιδού, αναβαίνομεν εις Ιεροσόλυμα..." Λεβ Ζιλλέ

."Ιδού, αναβαίνομεν εις Ιεροσόλυμα..."

Λεβ Ζιλλέ

Κύριε Ιησού, έχω ακούσει την πρόσκληση... Με πήρες παράμερα στο δρόμο..

Θέλεις ν’ απομονωθώ από τους άλλους ανθρώπους, (για να τους συναντήσω καλύτερα) και να Σε συνοδεύσω στο τέρμα του ταξιδιού Σου... Του ταξιδιού Σου, του οποίου μου αποκαλύπτεις – και θα μου αποκαλύπτεις όλο και πιο πολύ, – το νόημα και τις διάφορες πλευρές.

Κύριε, από σήμερα και πέρα,  θέλω – με τη Χάρη Σου, – η άνοδος στην Ιερουσαλήμ κι αυτά που θα δω και θ’ ακούσω για Σένα, κατά τη διάρκεια της υπέρτατης και τελευταίας εβδομάδος, ν’ αποτελέσουν το κυρίαρχο γεγονός της ζωής μου.. Τον τύπο όλου του υπολοίπου.. 

Τον κύκλο τον κλειστό και ταυτόχρονα απέραντο, όπου κλείνονται όλα τ’ άλλα και του οποίου Συ, είσαι το κέντρο....

Ιδού!.. Εγκαταλείπω πίσω μου κάθε τι που αναζήτησα και ακολούθησα. Κοίταξε!.

Πετάω σαν άχρηστο στο παρελθόν, κάθε τι που δεν μπορεί να ενσωματωθεί στο μεγάλο μυστήριο του Πάσχα, όπου θέλεις να φθάσω..

Ιδού!!.. ανεβαίνω μαζί Σου στην Ιερουσαλήμ. Τώρα πλέον, «σιγησάτω πάσα σαρξ»....

Ακολούθησε τον δρόμο του Θεού ο εγγονός του Ανέστη Βλάχου – Χειροτονήθηκε αρχιμανδρίτης στη Νέα Φιλαδέλφεια

Η Κομνήνεια Μονή Ζωοδόχου πηγής του Ναυπλίου.

⛪️ Η Κομνήνεια Μονή Ζωοδόχου πηγής του Ναυπλίου.

📜 Η γνωστή και ως Αγία Μονή έχει αδιάκοπη παρουσία 9 αιώνων στην Αργολίδα. 

🔸O Ιδρυτής της, ο επίσκοπος Λέοντας ήταν γόνος πλούσιας Κωνσταντινουπολίτικης οικογένειας. Η περικαλλής διακόσμηση του Καθολικού δείχνει το εκλεπτυσμένο γούστο του επισκόπου ο οποίος ήταν μάλλον και λόγιος. Οι πρώτες 36 μοναχές ήρθαν και αυτές από την Κωνσταντινούπολη.

🏴‍☠️Ο φόβος των πειρατικών επιδρομών ανάγκασε τον επίσκοπο να την μετατρέψει σε ανδρική μονή. Ως τέτοια λειτούργησε κατά τη διάρκεια της Φραγκοκρατίας, της Τουρκοκρατίας, της Α' και Β' Ενετοκρατίας (1212-1715).

📚Κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας αποτέλεσε κέντρο διανοούμενων, λογίων και αντιγραφέων αρχαίων βιβλίων.

🔸Η μονή λεηλατήθηκε το 1769 κατά τη διάρκεια των Ορλωφικών και το 1825 κατά την Αιγυπτιακή εισβολή στην Πελοπόνησο.

🔹Με την απελευθέρωση του 1821, το μοναστήρι αποτέλεσε ιδιωτική περιουσία εως το 1875 όταν ξαναέγινε γυναικεία μονή.

Η κτητορική επιγραφή του 12ου αιώνα στην είσοδο του ναού: 

ΕΠΗΞΕ ΒΑΘΡΑ ΤΩ ΝΑΩ ΣΟΥ, ΠΑΡΘΕΝΕ

ΛΕΩΝ ΑΡΓΕΙΩΝ ΑΛΙΤΡΟΣ ΘΥΗΠΟΛΟΣ

ΩΠΕΡ ΠΑΡΑΣΧΟΙΣ ΛΥΤΡΟΝ ΑΜΠΛΚΗΜΑΤΩΝ

ΕΙΣ ΑΝΤΑΜΕΙΨΙΝ,  ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗ ΚΟΡΗ

ΕΤΟΥΣ. ΣΧΝΖ ΜΗΝΙ ΑΠΡΙΛΙΩ ΙΝΔ. ΙΒ'

Ὅταν εἶχε πάει ὁ πάπας Παῦλος Στ΄ στὰ Ἱεροσόλυμα τὸ , τοῦ εἶπε ὁ Πατριάρχης μας, ὁ Βενέδικτος:

Ὅταν εἶχε πάει ὁ πάπας Παῦλος Στ΄ στὰ Ἱεροσόλυμα τὸ , τοῦ εἶπε ὁ Πατριάρχης μας, ὁ Βενέδικτος: 

Θὰ σᾶς κάνω μιὰ πρόταση. Ὅποτε θέλετε, νὰ πᾶτε μέσα στὸν Πανάγιο Τάφο καὶ νὰ μᾶς βγάλετε τὸ Ἅγιο Φῶς. Μόνο μιὰ φορά! 

Ἂν τὸ βγάλετε, θὰ γίνουμε ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι ὅλοι παπικοί... μὲ πρῶτον ἐμένα! 

Ἐὰν ὅμως δὲν τὸ βγάλετε, θὰ γίνετε ὅλοι ἐσεῖς οἱ παπικοί, Ὀρθόδοξοι; 

Ὁ πάπας Παῦλος Στ΄, δὲν δέχτηκε τὴν πρόταση... 

Καταλάβατε; Βλέπουν οἱ Παπικοὶ καὶ ὅλοι οἱ ὑπόλοιποι ποὺ εἶναι ἡ Χάρη... γιατί δὲν ἐπιστρέφουν στὴν Ὀρθοδοξία; 

Ἔχουμε ντοκουμέντα, ποὺ ἰσχυροποιοῦν ἀκράδαντα τὴν πίστη μας καὶ κάνουν ἀναπολόγητους τοὺς ἑτερόδοξους. Δὲν τοὺς κατηγοροῦμε, ἀλλὰ λυπούμεθα γιὰ τὴν ἀμετανοησία τους... 

Μακαριστὸς Γέροντας Ἐφραὶμ τῆς Σκήτης τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέα και Μεγάλου Αντωνίου, Καρυές Αγίου Όρους.☦️🌲

ΝΕΑ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑ

ΝΈΑ ΚΥΚΛΟΦΟΡΊΑ!